Rozdział 6

W kaplicy było duszno i gorąco- nie miało, to związku z towarzystwem.

-Zaciągnąłeś mnie tu tylko po, to by móc obserwować mnie w samotności?

-Nie, Rose. Chciałem, ci to dać- Ozera wcisnął mi do rąk książkę.- Nie można jej wynosić z kaplicy.

-Ale... to ta sama co...

-Tak.Ale dla ciebie nie mam po co ryzykować, że dostanę szlaban. Poza tym tutaj jest więcej informacji.

-Informacji? O czym? Christian, czy ty wiesz coś na temat... Lissy?- oczywiście, że wie. To on jej pomógł w odnalezieniu mocy.

-Lissa jest aniołem. To święty Władimir miał na myśli mówiąc, że w jego żyłach płynęła czysta krew.

-A nie błękitna?- musiałam się kłócić o szczegóły- Czy w ogóle musimy rozmawiać o krwi? Zważywszy na to, że jesteś wampirem jesteś w tych tematach bardziej obeznany.

-Krew jest bardzo ważna w świecie moroji- dzięki za wysłuchanie- Świadczy o statusie. Królowa Tatiana jest z rodu Ivaszkowów. A ich krew jest czysta, czyli nieskazitelna.

-Wiem, co to znaczy- tłumaczenie Christiana mi o czymś przypomniało.- Znasz Adriana Ivaszkowa?

-Nie. Słyszałem o nim różne plotki, ale osobiście go nie poznałem.

-Jakie plotki?- z zaciekawieniem przybliżyłam się do Ozery, jakbym nie chciała, żeby ktoś usłyszał.

-Rose, nie przyszedłem tu, żeby porozmawiać o naburmuszonym Adrianie.

-Nie rozumiesz. On mnie nawiedził we śnie!- ups. Niech nie zadaje pytań. Niech uzna mnie za wariatkę. Jego pozycja towarzyska mówi, że nikt nigdy, by go nie posłuchał jakby rozpowiedział, że Rose Hathaway ma sny o Iwaszkowie w roli głównej i myśli, że to prawda- Nieważne.

-Po prostu przeczytaj tą książkę- wydaje się, że nie słyszał mojego wyznania. Popatrzył się na mnie i od razu spuścił wzrok.

-Przykro mi, Christian- pokiwał głową. Wiedział o co mi chodzi.

-Mnie również jest przykro- każdy, kto znał Lisse przeżywa żałobę. Jednak nie każdy wie, że to z mojej winy mają łzy w oczach jak przypominają sobie morojke.

    Ozera podciągną nosem i szybko opuścił kaplice. Mogłam mu powiedzieć, że Lissa nie utraciła cząstki siebie. Jednak bałam się, że zrobię mu nadzieje.

Otworzyłam książkę. 

Władimir mówił o efektach ubocznych używania mocy. Jednak nic nie wspomniał o Aniołach. Co to ma znaczyć? Może nie wiedział, że jest aniołem lub nim nie był. Czy Lily miała coś z tym wspólnego? Czy ona miała w sobie czystą albo błękitną krew?

-Od razu szarą, Rose- powiedziałam do siebie. Westchnęłam. Byłam zmęczona. Męczyły mnie te wszystkie tajemnice. 

   Spojrzałam na zegarek. Było w pół do dziesiątej. 

Zeszłam z poddasza. 

-Dymitr?- w ławce siedział mój mentor. Spojrzał na mnie zdziwiony. 

-Rose, co ty tu robisz?

-Ja...  czytałam- pokazałam mu książkę.

-O demonach? Czytasz o demonach w kaplicy?

-Nie. Czytam o Św. Władimirze. Interesuje mnie to. Bardzo- skłamałam w połowie. Po po prostu musiałam poszukać informacji.

-Widać- nie zrozumiałam go.

-Po czym?- uśmiechnął się.

-Rose. Czy ty masz na sobie bluzkę od piżamy?- zaczerwieniłam się. Gdy szłam na spotkanie z Christianem zupełnie zapomniałam o ubiorze. Dobrze, że przynajmniej założyłam jeansy.

-Co... to... tak- przynajmniej nie była różowa. Dymitr zaczął się śmiać. Ja też. Jednak trener szybko się opanował i zrobił poważną minę.Nagle wpadłam na wspaniały pomysł.

-Widziałeś Lily?

-Tak- odpowiedział. Tak jakby to pytanie było banalne i oczywiste. Popatrzyłam na niego pytająco.

-Gdzie? Pytam gdzie, bo mam prawo wiedzieć- od razu sprostowałam- Pobiła mnie, obraziła, zaczarowała i okradła do jasnej... ciasnej. Mogę uznać, że jest niebezpieczna.

-Rose. Wystarczyło tylko pytanie. Wiem co zrobiła, ale ty także nie byłaś jej dłużna.

-W jej wyglądzie nic się nie zmieniło, po za tym, że sprostowałam jej nos bo miała taki szpiczasty.

-Lily jest w szkole. Była wczoraj na treningu- jakim cudem mi umknęła?

-Na treningu?

-Nie mam zamiaru pisać ci oficjalnego listu, żebyś przyszła.

-Jutro będę. Ta suka pożałuje, że istnieje.

-Rose jesteśmy w kaplicy!

-A ja nie mam zamiaru tu kłamać. Dymitr. Naucz mnie walczyć. A nigdy już tak nie powiem... o osobie słabszej- zdenerwowana wyszłam na dwór. Belikov dogonił mnie i złapał za ramię. 

-Jest po ciszy nocnej- oznajmił. 

-Cóż. Więc możesz udawać, że mnie nie widziałeś. A ja za to powiem, że system bezpieczeństwa nie nawala. Idę szukać tej karteczki.

-Jakiej?

-Tej z zaklęciem.

-Lily mi je dała- otworzyłam buzię z zaskoczenia. Dała. Tak po prostu. 

-Trzeba było od razu! 

-Mam  ją w pokoju- zaczął iść w kierunku dormitorium- No chodź!- ocknęłam się i pobiegłam za nim. Przez przypadek wpadłam na...

-Mason?- Dymitr odwrócił się do nas.

-Rose, chciałem ci coś powiedzieć- spojrzał na Belikova- Ty i on. Po ciszy nocnej. Ze wszystkimi tak robisz? Nie zmieniłaś się. 

-Ooo... hej. Mason nie mam czasu na użeranie się z twoimi uczuciami. Nie wiem, o co ci chodzi- minęłam go.

-Tak. Na pewno. Lepiej idź do Jessie'go- usłyszałam tylko. Jesse. Oh. Zapomniałam o nim. Cóż, pewnie sobie poradził. Zwróciłam się do Dymitra.

-Dlaczego Lily dała ci to zaklęcie?

-Mówiła coś o duszy, że to ją oczyści- Belikov zmrużył oczy. A ja się zastanowiłam. Po pierwsze: Mój towarzysz był piękny jak myślał. A po drugie: Dlaczego rudzielec dał mu tą kartkę? 

-Dymitr- złapałam go za ramiona. Zaskoczony się nie odsuną- Proszę wyślij mi to do pokoju- mówiłam z zapałem- Muszę się z kimś spotkać- omal mu tego nie wykrzyczałam w twarz. Tym razem ją dorwę. Ruszyłam biegiem do mojej klitki.

-Rose, ale jest po ciszy nocnej!

-We śnie!- podekscytowana nie wiedziałam co mówię. Muszę zobaczyć Adriana, bo wiem, że on wie. On mi pomoże.

   Wpadłam do łóżka i zamknęłam oczy.

-Dalej Iwaszkow. Nie sknoć tego.

-Witaj- w końcu głos moroja mnie wyciągną z ciemności. Byliśmy w białym pokoju. Bez mebli i okien. Zero kreatywności.

-Słuchaj- przeszłam do rzeczy.- kim ona jest?

-Kto?

-Nie udawaj, że nie wiesz!

-Hathaway, domyśl się.

-Nie będę się bawić w głupie gierki!

-Rose. Lily jest upadłym aniołem- zatkało mnie, że powiedział to tak bezpośrednio.

-Co? Jak?

-Świat skrywa wiele tajemnic, na które jeszcze twój umysł nie jest gotowy.

-Adrian. Jesteś dziwakiem- nawet go nie znałam. Dlaczego więc zwróciłam się do Iwaszkowa po pomoc?

-Lissa jest w niebezpieczeństwie- odparłam cicho.

-Wasilisa Dragomir jest niebezpieczeństwem. Musisz jej dać odejść. Nie możesz zwalać winy na innych- widocznie wiedział, że chce przywrócić Liss do życia. Jednak jest nadzieja. Więc dlaczego nie powiedziałam wszystkiego Christianowi? Dlaczego ja mam cierpieć za... . No właśnie. Za kogo?

-Rose Hathaway. Pamiętaj, twoje życie jest na pierwszym miejscu. Musisz żyć. Tego chce Lissa.

Chciałam poprawić błędy... to jak na złość zaciął mi się blogger ;__;  

Miałam rozdział dodać wczoraj, ale musiałam kopiować z notatnika bla bla bla. 

   Już jest ta nieszczęsna notka.