Rozdział 5

Pamiętam jak Lissa próbowała mnie namówić na randkę z Adamem. Jak obie uciekałyśmy przed strażnikami i jak obroniłam ją, gdy matka oskarżała Lisse o kradzież w siódmej klasie. Pamiętam również wypadek i śmierć, i jak pocieszałam Lisse, jak byłam przy niej. 

   Teraz powiedziałbym, że zawiodłam moją najlepszą przyjaciółkę. Nie obroniłam jej i żałuję, że nie było mnie w momencie gdy Lissa najbardziej tego potrzebowała.  

    Swoje uczucia postawiłam na pierwszym miejscu, co było podłe. 

    Oni są najważniejsi. 

Nie miałam prawa zostawiać Liss. Nie mogłam myślec tylko o sobie. 

    W to bagno wpakowałam rownież Dymitra. 

-Czyli sądzi pani, że to pani wina?- sprawa Belikova odbywała się w jednej z głównych kwater moroji, sto kilometrów od akademi. Stałam jako świadek przed sądem i opowiedziałam całą historię w skrócie. Oczywiście kładąc całą nieuwagę na siebie. Nie chciałam, żeby Dymitr miał kłopoty. 

-Tak. To ja zatrzymałam strażnika Belikova- od czasu zamieszania przed dormitorium, cały czas szukałam karteczki i Lily. Ta dwójka przepadła razem z Lissą. Ale również starałam się unikać wzroku Dymitra. Całowaliśmy się. Niby krótko, jednak zaklęcie, któro miało pomóc Lissie zniknęło zanim oprzytomniałam. 

-Oskarżony mówił co innego- sędzina była nieznośna.

-Oskarżony ma wyrzuty sumienia. Czy nie widzicie, że chce mi pomóc? Jest dobry i nigdy nie pozwoliłby sobie na chwilę nieuwagi - odwracałam kota ogonem. 

-A jednak pozwolił sobie i to z nowicjuszką - na sali rozległ się szmer. Czy ona mi coś zarzucała? 

-Przepraszam, ale nie mam pojęcia co pani sugeruje. 

-Myśle, że strażnik Belikov miał swoje powody i pani również, że zaniedbał swój  obowiązek- nie wiem do czego zmierzała, ale najwyraźniej dała za wygraną. Być może uwierzyła w moje zeznania. 

   Po krótkiej naradzie sąd skazał mnie na prace społeczne, a Dymitra uniewinniono. 

-Lissa to moja przyjaciółka i mogłam ją bardziej przypilnować- tłumaczyłam Belikovi gdy wracaliśmy do szkoły. 

- Lissa to moja podopieczna, Rose-stwierdził. Miał sobie zazłe, że to ja oberwałam. 

   Gdyby nie sytuacja bardzo bym się cieszyła, że spędzam czas z Dymitrem i to sam na sam. 

-Rose to co się zdarzyło... 

-Wiem- to było złe i bla bla bla. Kropka. 

-Rosemarie Hathaway- obudził mnie czyjś głos. Otworzyłam oczy i zatkało mnie. 

    Byłam w ogrodzie. Słońce grzało moje ciemne włosy, a czoło pokrył pot. 

-Pięknie tu, prawda?- jasność zalewała krzewy róż, zza drzew wyłoniła się postać chłopca. 

-Adrian Iwaszkov- przedstawił się. Oniemiałam. Iwaszkov. Ten z rodziny królewskiej- A ty jesteś dampirem, który dostał prace społeczne.

-Skąd to wiesz? 

-Mogłaś się rozerzeć po sali. Nie tylko  ty tam byłaś. Sama królowa wysłała strażników na przesłuchanie...

-Hej! Czy ty mi się patrzysz na biust?

-Rose Hathaway. Ostra jak kolec. 

-Co tu robisz?

-Śnię i ty też śnisz. Jestem wytworem twojej dzikiej wyobraźni- puścił do mnie oko. 

-Jak to zrobiłeś? Umiesz przenikać do umysłu?

-Tak. Oto moja tajemnica. Zgadłaś! 

-Dlaczego akurat ja, a nie na przykład królowa Tatiana?

-Bo to ty nosisz pocałunek cienia i byłaś blisko z Wasilisą Dragomir-przybrał oficjalny ton.

-Szpiegujesz mnie?

-Tak, ale tylko dla siebie. Nie wiedzą, że tu jestem- na język przyszło mi jedno, bardzo ważne pytanie. Kto nie wie? 

-Adrian. Znam cię tylko przez pięć minut, jednak stwierdzam, że jesteś kompletnym idiotą.

-Wolałbym określenie "romantyk".

-Ogród jest ładny, ale twoje teksty są ubogie. Gdybyś posiadał informacje na temat strzyg i Lily Ashton, dla której problemem jest wyjaśnienie sytuacji... 

-Znam Lily. Nie jest tym kim się wydaje-Adrian najwidoczniej nie miał już nic do powiedzenia.- Dobranoc - zdążył tylko powiedzieć, bo ja już odpłynęłam w ciemność.

   Następne trzy dni miałam całe zawalone. Tu trening, tam nauka. Nie miałam czasu nawet pomyśleć. Chciałam dowiedzieć się gdzie przebywa Lily i Lissa, ale poza Adrianem nikt o nich nie słyszał. Zresztą Iwaszkov też pewnie nie miał pojęcia co się dzieje. 

  Szkoła szybko otrząsnęła się po ataku strzyg. Podwoili osłony i sprowadzili więcej strażników.

-Nieźle co? Mamy jeszcze mniej swobody niż przedtem- kpił Mason. To prawda. Kirowa się bardzo przejęła i teraz  kontroluje każdy nasz ruch. To męczące.  

Do tego jeszcze pyrzyczepiła się Mia.

-Czujesz się głupio...

-Spadaj, Rinaldi!-wrzasnęłam.

-Jesteś nerwowa.

-Nie jestem nerwowa, po prostu cię nie lubię*- na szczęście dała mi odetchnąć i sobie poszła.

   Pewnego ranka na stołówce Christian Ozera podpalił jednego z uczniów. Dopiero wtedy się skapnęłam, że chłopak musi cierpieć. On też stracił Lisse. Może nie byli bardzo blisko, ale pierwszy raz się do kogoś odezwał i uśmiechnął, a teraz znowu zamkną się w sobie. Tym razem po stracie przyjaciółki.

    Chciałam z nim porozmawiać, może nie jest niebezpieczny, może po raz kolejny się myliłam. Jednak Ozera mnie wyprzedził.

- W kaplicy o dziewiątej, Hathaway. Chce ci coś pokazać. 

*cytat z Pamiętników Wampirów